Elke dag ging mol zonder meer
zijn eigen onderaardse gang.
Hier beneden had hij geen vijanden,
en niets maakte hem dus bang.

Soms kwam Mol heel even boven.
Dan moest heel de aarde wijken.
Gevaar kon hij niet zien,
verblind door nooit te hoeven kijken.

Ook vandaag weer eens wroette Mol
zichzelf nu nog hoopvol boven het zand.
De grond was hard, maar ook wel vochtig;
het was weer winter in het bovenland.
Eenmaal in de frisse lucht
besloot Mol op onderzoek uit te gaan.
Maar al snel botste hij als een dronkeman
overal tegenaan.

‘Waar ben ik?’ Vroeg Mol zich af.
En hij raakte in paniek.
‘Help! Help! Iemand!?…
Is er iemand die me ziet?!’

Mol wilde graven; naar beneden;
naar de duisternis die hij kende.
Maar nee; de grond was hier te hard
en Mol verstijfde van de kou en van ellende.

Na een poosje hevig rillen,
 dacht Mol, ver in de verte,
een nieuw geluid te horen.
Het kwam steeds dichterbij,
steeds sneller 
en het stopte… net iets voor ‘m.

Nu wist Mol niet wat hij voelde.
Zijn hartje klopte in zijn maag.
Is dit mijn redding of mijn einde?
Stelde hij zichzelf als vraag.
Maar voordat hij dat zou weten
tilde de vreemde hem van de grond.
En nu ook zijn pootjes geen aarde meer voelden,
schetterde Mol het in het rond.

De vreemde,
die uit goede bedoelingen 
Mol had opgetild,
schrok hiervan terug
en kon niets anders 
dan hem loslaten;
iets te wild.

Daar vloog mol, dwars door de lucht.
Zo vrij was hij nog nooit geweest!
Maar graven zou hij, na het landen, nooit meer.
Hij was niet meer, het arme beest.